Το τελευταίο αντίο από τον πατέρα του Κυπριανού.
(Ο συγκλονιστικός επικήδειος λόγος του Πρωτοπρεσβυτέρου π.Χριστόδουλου, πατέρα του Κυπριανού Παπαϊωάννου, 23 χρόνων, φοιτητή της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, που έχασε την ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών).
Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Αυγόρου, Κύπρος.
Θέλω να πω στην αγάπη σας λίγα λόγια, τα οποία έγραψα πρόχειρα, όταν ακόμη δεν είχε διευκρινιστεί πού ήταν ο Κυπριανός, αλλά… από τα λεγόμενα στη Λάρισα, καταλαβαίναμεν ότι δεν είχαμε ελπίδα να τον δούμε ζωντανό. Τουλάχιστον παρακαλούσαμε τον Θεόν, να πάρουμε το σώμα του κι αυτό μας έλεγαν ότι εκάηκε, κομματιάστηκε, μας είχαν κάμει την ψυχή μας ολόμαυρη… κι έγραψα κάποιες σκέψεις έτσι, δεν ήξερα ότι θα έχει τόσο κόσμο, ποτέ εγώ δεν ξαναβρέθηκα σε τόσον κόσμο. Ευχαριστώ, έτσι πατρικά να πω κάποιες σκέψεις για τον Κυπριανό.
«Πού θα κάμεις την Τυρινή γιε μου»; Ερώτησα. Θα πάω, λέει, με τη Χριστίνα μου, στην Άνδρο, για να προσευχηθούμε και να πάρουμε την ευλογία της Αγίας Μαρίνας. «Ευλογημένο γιε μου, να πάτε, προσεκτικά, με το καλό να επιστρέψετε». Αυτή ήταν η τελευταία συνομιλία, που είχα με το γιο μου, τον Κυπριανόν, σε μηνύματα.
Τρίτη πρωί με πήρε να μου πει ότι «περάσαμε πάρα πολύ καλά, ευφρανθήκαμε πνευματικά στο αγαπημένο μας Μοναστηράκι». Δόξα τω Θεώ. «Πώς θα πας πίσω γιε μου, Θεσσαλονίκη, με αεροπλάνο θα πας ή τρένο»; «Θα πάω με το τρένο, που είναι και πιο φτηνό. Κάνω και οικονομία. Θα διαβάζω στον δρόμο για να μην χάνω χρόνο…. πρέπει μπαμπά να τελειώσω, γιατί όπως ξέρεις, με περιμένουν υποχρεώσεις»..
«Άντε γιε μου, προχωράτε…. και είμαστε δίπλα σας». Οι υποχρεώσεις που έλεγε ήταν ότι 27 Αυγούστου κλείσαμε να τον παντρέψουμε, με την αγαπημένη του Χριστίνα. Τελικά το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε σε κάποιον, είναι αυτό, ότι: Προχώρα και θα είμαι δίπλα σου, όμως σε ποιόν χώρο και με ποιόν τρόπο, μόνον ο Μεγάλος Πατέρας Παντοκράτωρ Κύριος μπορεί να μας πει.
Και τώρα είμαι δίπλα σου γιέ μου, δίπλα στην πολυμαρτυρική σορό σου, αλλά είμαι δίπλα και στην όλο φως ψυχή σου. Η Αγία Μαρίνα, οι Άγιοι Απόστολοι, ο Απόστολος Βαρνάβας, που με τόσον πάθος έψελνες το απολυτίκιόν του και η Μάνα μας η Παναγία, όταν έψελνες το «Αγνή Παρθένε», δεν ήθελα να τελειώσει, να είναι μαζί σου λεβέντη μου…
Μια φορά, έτσι πληροφοριακά, είχε έρθει εδώ ένας Επίσκοπος και του είπα: Κυπριανέ, μαζί με τον Γιάννη να ψάλετε το «Αγνή Παρθένε» αντί για κοινωνικό, γιατί ήταν κοντά η γιορτή της Παναγίας, αν και παράτυπον είναι, αλλά ψάλετόο γιε μου. Κι είδα τον Δεσπότη που έκατσε μέσα στο Ιερόν και καθυστερούσε λίγο και μου λέει «μη βγάλεις τώρα την Θεία Κοινωνία…περίμενε ακόμη λίγο, να μην τελειώσει, μου είπε. Απολαμβάνω αυτό που ακούω»… Λέω, άρα δεν είμαι μόνος μου, που απολαμβάνω επειδή είναι γιος μου… Αλλά έχω κι άλλους γιούες, οι οποίοι δεν τους περνά να ψάλλουν… Έχω κι έναν που του περνά! Το χάρισμα των μουσικών ο Κυπριανός το κληρονόμησε από τον παππού του, τον παπα Γιάννη. Από 2,5 χρονών μόνος του ήρθε και μου έψαλε το «Θεοτόκε Παρθένε» χωρίς καμιά παραφωνία. Ό,τι άκουγε μπορούσε να το τραγουδά και να το ψάλλει με ακρίβεια… Λέω χάρισμα από τον Θεόν είναι… Δόξα τῳ Θεώ.
Πάμε, Τρίτη βράδυ 28/2 αυτού του χρόνου. Αύριο μπαίνει η άνοιξη. Πρώτη του Μάρτη. Μόλις ήρθε η μνηστή σου Χριστίνα, μετά τα μεσάνυχτα, ανήσυχη… δεν μου απαντά ο Κυπριανός, μου λέει. Εγώ πήρα το αεροπλάνο κι ο Κύπρος πήρε το τρένο. Αχ αυτό το τρένο… Κάτι συνέβηκε… Κάτσε κόρη μου να δούμε τι εσυνέβηκεν … Όντως από το διαδίκτυο πληροφορήθηκα ότι έγινε μια σύγκρουση, κάτι, στα Τέμπη στη Λάρισα… Λέω, είναι δυνατόν; Άσε να το ψάξω. Θεέ μου βοήθα να μην έγινε κάτι σοβαρόν! … Θεέ μου το παιδάκι μου, ο γιος μου, πατέρας είμαι… έχω τα παιδιά μου, τα υπεραγαπώ! Όμως, λέω μέσα μου είμαι και παπάς… δεν μπορώ να σκέφτομαι μόνο το δικό μου παιδάκι… αλλά, Θεέ μου, βοήθα τους όλους λοιπόν… Όμως, πρόσεξε και τον γιο μου, μην πάθει κάτι!
Η σκέψη μου μπερδεύτηκε. Τι να προσευχηθώ Θεέ μου; Το δυστύχημα είναι τραγικόν! Άρχισαν να ακούονται νεκροί! Επληροφορήθηκα ότι υπάρχουν νεκροί! Θεέ μου, όχι το γιο μου … αλλά πάλι μια κραυγή από μέσα μου, μου λέει: «Γιατί όχι το γιο σου; Οι άλλοι είναι λιγότερης αξίας από το γιο σου»; Εμάτωσε η ψυχή μου… η καρδιά μου! Αν ήταν η ώρα του να φύγει… εσύ ποιος είσαι να πεις το αντίθετο, αν ο Θεός έτσι το οικονομά; Μα, είναι παιδί μου, το αγαπώ… Όμως, δεν είναι μόνο παιδί μου, πρώτα και πάνω απ΄όλα είναι ένα παιδάκι του Θεού… Μου το εμπιστεύτηκες Θεέ μου, να το φροντίσω να γίνει όσο το δυνατόν εικόνα του δικού Σου Υιού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όσο είναι δυνατόν.
Αφού από μικρό παιδί εγώ έτσι το έβαλα μέσα μου, εφροντίσαμε με την παπαδιά να κοινωνούν ανελλιπώς! Καμία Θεία Λειτουργία δεν έμεινε ο Κυπριανός να μη μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων, πάσας τας ημέρας μέχρι σήμερα… μιά και δύο φορές τη βδομάδα. Τη Σαρακοστή και προηγιασμένες ακόμα.
Προσέξαμε ότι ανέπτυσσε κάποια χαρίσματα, που του έδινε ο Θεός. Είχε μια πραότητα. Ήταν όλο όρεξη για ζωή, ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Ήταν πάρα πολύ εγκρατής, ενώ εγώ δεν είμαι καθόλου εγκρατής. Άρα δεν πήρε από μένα. Ήταν χάρισμα. Ικανοποιείτο με πολύ λίγα πράγματα. Ενδιαφερόταν για όλα. Ήθελε να μάθει τα πάντα….. αλλά παράλληλα η σχέση του με τον Θεό ήταν σχέση ακριβείας… Δεν έκανε εκπτώσεις στον εαυτό του…
Έχτισα στο σπίτι μου ένα μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου και τον έβαλα υπεύθυνο από μικρό παιδί, από 8 χρονών και δεν χρειάστηκε ποτέ να του κάνω παρατήρηση. Το φρόντισε χωρίς να το ξαναπώ. Το καντήλι του Αγίου ήταν πάντα αναμμένο και καθαρό το ιερό. Ερχόταν και μου άνοιγε συζητήσεις για πνευματικά θέματα, που με εντυπωσίαζε. Πόσο μικρός αυτός έχει τέτοιους προβληματισμούς στα 10 χρόνια του, να ξεκαθαρίσει ήθελε το γιατί ονομάζουμε τον Θεό Τριαδικό, λέει! Πώς γίνεται τα τρία να είναι ένα!
Στην υπακοή ο Κυπριανός ήταν πρώτος μέσα στο σπίτι. Μέχρι να πω κάτι έτρεχε να το κάνει με τόσο ζήλο, π’ αναρωτιόμουν πολλές φορές για ποιο λόγο τρέχει, γιατί έχει τόση προαίρεση καλή. Μήπως και φοβάται; Από φόβο; Όμως μελετώντας τον χαρακτήρα του, κατάλαβα ότι χαιρόταν να προσφέρει στους άλλους. Δόξα σοι ο Θεός!
Ευχαριστώ, Θεέ μου, για το δώρο, που μου έκανες! Σ’αυτή την εποχή που τα νέα παιδιά έχουν τόσες εξαρτήσεις ο Κυπριανός να έχει τόσην ελεύθερη από πάλη ψυχήν! Ήταν πάντοτε εκλεκτικός. Διάλεγε προσεκτικά αυτό που ήθελε να πάρει. Τον πείραζα τότε έλεγα ότι μοιάζεις με τον παππού σου, που τα θέλει όλα στην εντέλεια . Άντε να του μοιάσεις και στα υπόλοιπα.
Διάλεγε τους φίλους του χωρίς όμως να απορρίπτει κάποιον. Σπάνια να επιμένει και να στενοχωρήσει κάποιον. Με τη μάνα του ο Κυπριανός έτρεμε να μην την στενοχωρήσει. Ήταν πάρα πολύ προσεκτικός. Βοηθούσε χωρίς να του πει κάποιος, έστω κι αν ήταν κουρασμένος. Ήταν πάντα εκεί!
Ήταν το πειραχτήρι της οικογένειας. Αστειευόταν με αστεία αθώα και γουστόζικα. Όχι ανήθικα. Αστεία, που τα πεθυμούσες, όταν απουσίαζε. Πεθυμούσες την παρουσία του γιατί έβαζε το άλας εις τον χώρον.
Νήστευε από 6 χρονών… χωρίς γογγυσμούς…. δεν το συζήτησε ποτέ! Σαν να ήταν παιχνίδι η νηστεία. Εγκράτεια είχε τόσην πολλή, που έπαιρνα παράδειγμα, όπως σας είπα, εγώ ο ίδιος… Αφού λοιπόν ο Κύπρος μου μπορεί να νηστέψει τόσο και να τρώει πολύ λίγο, έβαζα κι εγώ αρχήν να τρώω πολύ λίγο, αλλά δεν τα κατάφερνα. Δόξα τω Θεώ, λέω, ο Θεός τον φωτίζει.
Εκτός από το κλασικό σχολείο, που τελείωσε, μου ζητούσε βιβλία ιστορικά, θρησκευτικά, για να καλύψει κενά, γνώσεις. Απόκτησε μια ρωμέϊκη συνείδηση, ένα ορθόδοξο παιδί, που η Πατρίδα και ο Θεός ήταν στην καρδιά του. Μου έλεγε, θέλω να βάλω μία μεγάλη ελληνική σημαία πά(νω) στην κορυφή του σπιτιού. Την έβαλε, βέβαια δεν έμεινε πολύν καιρόν! Ήταν τόσο μεγάλη, που εσκίστηκε.
Μου λέει μία μέρα, πώς ο Θεός επέτρεψε να καεί ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Είδε το σώμα του καμένον και έφριξε για το γεγονός! Το μιλήσαμε και φιλοσοφήσαμε περί της αγάπης της Πατρίδας και του Θεού και καταλήξαμε ότι η αγάπη χωρίς την θυσία δεν νοείται .
Πάντοτε, έτσι μέρες, αρχές Μαρτίου, θυμόταν το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου και εσυγκινείτο. Μου το ανέφερε συνεχώς. Επήγαινε στο Μουσικό Σχολείο όπου και δημιούργησε φιλίες, σχέσεις με τα παιδιά εκεί και το Σπύρο το διευθυντή, που τους ένιωθε αδέλφια του. Έμαθε πολλά εκεί. Ευχαριστώ όλους όσους του έδωσαν όλα αυτά τα καλά συναισθήματα. Μου μιλούσε με ενθουσιασμό για τον δάσκαλο της βυζαντινής μουσικής τον Ευάγγελο, όπως και μετά για τον Μανούση, στη Θεσσαλονίκη.
Εκλεκτικός καθώς ήταν εδιάλεξε την πιο εκλεκτή, με σκοπό να τη γνωρίσει, για να φτιάξει την επίγεια ζωή του. Και εδώ αποδείχτηκε ανώτερος από τα ανθρώπινα πάθη…. «Δεν θέλω να πληγώσω την αγαπημένη μου… Όμως, θέλω να τη γνωρίσω, όπως ο Θεός θέλει! Μου αρέσει ο βυζαντινός γάμος και θα ήθελα να τον κάνω κι εγώ». Πολύ μεγάλη ευλογία. Και κλείσαμε για τις 27 /8 του 23, τον γάμο. Για στεφάνια στο βυζαντινό γάμον μπορούμε να βάλουμε και κορόνες. Ο Γέροντας ο Χερουβίμ είχε στο μοναστήρι του και του λέω, θα πάτε να πάρετε από κει τα στεφάνια και είμαστε εδώ.
Πήγαν, κοινώνησαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, για τελευταία φορά στην Αγία Μαρίνα. Η Θεία Κοινωνία είναι το εφόδιο, που τον συνόδευε σ’αυτήν την μάταια ζωή και πλέον με τον Χριστό, που αγάπησε, την αειπάρθενο Κόρη και Βασίλισσα των ουρανών, την Παρθένον Μεγαλομάρτυρα Μαρίνα, εισέρχεται και αυτός ο Κυπριανός, ως παρθένος, δεν επρόλαβεν να παντρευτεί… και μαρτυρικά. Διότι, αν δείτε αγαπητοί μου το σώμα του, το σώμα του το έπλυνα εγώ ο ίδιος. Το πρόσωπόν του μπορείτε να δείτε ότι έχει αρκετούς μώλωπες. Αλλά είναι ολόκληρο το σώμα του. Εμάς μας έσκασαν εκεί, ότι θα βρίσκαμε κάτι κομμάτια. Δεν μας το έδειξαν εις την Ελλάδα. Δεν το επέτρεψαν να το δούμε. Το είδαμε μετά. Χθες. Μόλις χθες. Είναι ακέραιο. Είναι μαρτυρικό όμως το σώμα του, πολλές πληγές. Γι αυτό λοιπόν, μαρτυρικά μπήκες στο χώρο του φωτός του Θεού.
Γιε μου, ανθρωπίνως σπαράζουμε και εγώ και η μάνα σου και τα αδέρφια σου, η Εύα, ο Ιωάννης, ο Ανδρέας, ο Νεκτάριος, η μικρή Μαρινούλα, που μόλις είναι 6 χρονών, κι είχε τα γενέθλιά της χθες και όλοι όσοι σε γνωρίζουν και σε αγαπούν.
Όμως, τα ανθρώπινα παρέρχονται. Εσύ μπήκες εις το φως κι ως τέτοιος πρέπει να σε αντιμετωπίζουμε. Στα λευκά σε θρηνούμε σήμερα και στην προσευχή πανηγυρίζουμε. Από εχθές η ώρα 8 το βράδυ ψέλλουμε για σένα γιε, μου. Ήρθαν εδώ όλοι οι αγαπημένοι σου, ψέλνουν και δεν χορταίνουμε να ακούμε.
Από το μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας πήρες την χειροθεσία του Αναγνώστη. Και προχθές που έβαλα το βίντεο και το είδα και μου σηκώθηκε η τρίχα, λέω… Από την Αγία Μαρίνα, την Παρθένο Μεγαλομάρτυρα πήρες το να είσαι αναγνώστης και να αναγινώσκεις τα ιερά γράμματα, αλλά πήρες και από την Αγία Μαρίνα, φεύγοντας από εκεί, το εξιτήριο για τον ουρανό, ως παρθένος και εσύ και αναγνώστης του χώρου των Αγγέλων.
Ο Θεός, γιε μου, να αναπαύσει την ψυχή σου στη χώρα των ζώντων. Αιωνία σου η μνήμη. Μνημόνευε κι εσύ εμάς από εκεί που βρίσκεσαι.
παπα Καλλίνικος 